Deze zomer verhuisde de familie Guardado van Knegsel naar Waalre. Onder de rook van Eindhoven genieten Sandra (27) en Andrés Guardado (29) van de rust, de Brabantse gastvrijheid, maar vooral van hun acht maanden oude zoontje Maximo.
“Het is een heel actief mannetje. Omdat mijn bevalling erg zwaar is geweest, door een zwangerschapsvergiftiging, moest ik in het begin veel rusten. Andrés nam hem wel eens mee in het zwembad om met hem te spelen, dan kwam hij Maximo bij mij brengen als hij sliep. Alleen een kwartier later was hij al niet meer moe.”
“Andrés is een heel liefdevolle vader. Vanaf het moment dat ik zwanger was, heeft hij al een heel sterke band met de baby. Elke dag zei hij lieve dingen tegen de baby in mijn buik. Wanneer hij er niet was omdat hij moest voetballen, sprak hij het in via zijn telefoon.”
“Ik zie Andrés zelf niet als de voetballer of de superster, maar als een goede man en een goede vader”
“Toen ik voor het eerst naar het ziekenhuis ging omdat ik zwanger was, bleek er niets te zien te zien op de echo. Er werd zelfs gedacht aan een miskraam. Het zag er niet goed uit. Na een week zouden we meer te weten komen. De dag voordat we het nieuws zouden horen, keken we naar de film Gladiator. Een van Andrés’ favoriete films. De hoofdpersoon heet Maximus. Andrés zag het als een teken. Hij zei: ‘morgen hoor je dat je zwanger bent, het wordt een jongentje en we noemen hem Maximo.’ De volgende dag gingen we naar het ziekenhuis en het bleek allemaal te kloppen.”
Trouwen in de VS
“Ik heb Andrés vier jaar geleden ontmoet. Het was tijdens zijn zomervakantie in een bar in Guadelajara, waar we beiden vandaan komen. We waren er samen met een gemeenschappelijke vriend. Toen we aan tafel zaten, kwamen er steeds mensen naar hem toe voor foto’s en handtekeningen. En ik dacht alleen maar: wie ben jij? Ik vroeg aan hem: ‘ben je soms een zanger of een acteur?’ Hij kon er gelukkig om lachen. Toen hij vertelde dat hij een voetballer was, kon ik het eerst niet geloven. Ik gaf niets om voetbal. Ik had geen idee dat voetballers zoveel fans hadden. Even daarvoor had hij met Mexico de Gold Cup gewonnen en op de televisies in de bar kwam hij regelmatig voorbij, dus kon hij me direct laten zien dat het echt waar was.”
“We vonden elkaar vanaf het eerste moment al leuk, maar drie weken na onze ontmoeting moest hij terug naar A Coruña, waar hij op dat moment speelde. Hij wilde het liefst toen al een relatie beginnen, maar ik vond het op dat moment nog te vroeg. Ik zei hem dat ik voor zijn verjaardag langs zou komen in Spanje. Ik houd van het land. Voordat ik een relatie kreeg met Andrés heb ik twee periodes in Spanje communicatie gestudeerd en veel van mijn vrienden wonen er. Vanaf dat moment waren we een stel. Ook toen ik na drie weken terugging naar Mexico. Vanaf januari zijn we gaan samenwonen.”
“In de zomer zijn we samen naar Las Vegas op vakantie geweest. We zijn er zelfs getrouwd. Min of meer als grap. Compleet met Elvisfiguur. We hoorden pas later dat het officieel was voor de Verenigde Staten en dat we het ook wettig konden laten verklaren voor de rest van de wereld. Dat hebben we uiteindelijk gedaan, ook omdat het voor mij daardoor makkelijker werd om in Europa te wonen en te werken. Ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad.”
“We willen nog wel graag voor de kerk trouwen. In Mexico is dat heel bijzonder. Alleen vanwege het voetbal is het moeilijk om te plannen. Ik heb de jurk al, dus het gaat er hoe dan ook van komen.”
Fans
“In Mexico kunnen we niet zomaar de straat op. Als een iemand Andrés herkent, is het gedaan met de rust. Misschien is het anders als hij over een aantal jaar minder beroemd is. Je raakt er wel aan gewend en we krijgen er gelukkig veel voor terug. Als ik zie wat hij voor kinderen betekent, geeft me dat een enorm fijn gevoel. Dan ben ik heel trots op hem. Ik zie Andrés zelf niet als de voetballer of de superster, maar als een goede man en een goede vader.”
“Het was geweldig toen ‘we’ uiteindelijk kampioen waren en om het samen te vieren met onze families en de mensen op de club”
“Misschien komt het wel door mijn werk dat ik het goed kan relativeren. Voordat ik Andrés ontmoette, organiseerde ik evenementen. Soms voor wel 5000 mensen. Ik werkte vaak samen met beroemde artiesten. Daardoor is het minder speciaal voor mij en kan ik er waarschijnlijk gemakkelijker doorheen kijken.”
“Hier zijn er ook wel veel fans, maar gelukkig zijn ze heel respectvol. De actie in het stadion (tegen FC Groningen, red) zal ik niet snel vergeten. In het begin was ik boos op Andrés omdat hij niks tegen me verteld had, maar aan zijn reactie op het veld kon ik zien dat hij ook van niets wist. Hij vertelde na afloop dat hij extra nerveus was geweest, omdat hij de club en de fans graag wilde bedanken. Het was echt ongelofelijk.”
Landskampioen
“We worden door PSV overal bij geholpen en ik kan goed overweg met de andere spelersvrouwen. Sinds kort hebben we zelfs een aparte groepschat.” De thuiswedstrijden probeer ik allemaal in het stadion te kijken. Ik ben nog steeds geen grote voetbalfan. Natuurlijk hoop ik wel dat PSV wint, maar wanneer Andrés niet meespeelt ben ik toch een stuk minder geïnteresseerd.”
“Het kampioenschap in mei vond ik heel speciaal. Vooral tijdens de laatste wedstrijden was ik enorm nerveus. Het was geweldig toen ‘we’ uiteindelijk kampioen waren en om het samen te vieren met onze families en de mensen op de club. Helaas kon ik het vanwege de bevalling niet vieren zoals ik graag had gewild, daarom moet het dit seizoen nog maar een keer gebeuren.”
Bron: PSV Magazine
Foto:Christof Koepsel